In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - San Marino doet sinds 2008 mee aan het songfestival en kwam tot dusver niet verder dan een negentiende plaats. Die eer was weggelegd voor de Turkse zanger Serhat, die Europa in 2019 niet bepaald wist uit te dagen met zijn derderangs deuntje Say na na na. Overigens werd er later gegrapt dat alleen Madonna – die dat jaar een veelbesproken optreden op het festival gaf – nog slechter zong.

San Marino is een in Italië gelegen mini-enclave van 30.000 inwoners, maar is als soevereine staat en EBU-lid gerechtigd om aan het songfestival mee te doen. Met zo’n lage bevolkingsgraad is de nationale artiestenstal dun bevolkt en ziet de republiek zich meestal gedwongen om artiesten van over de grens te rekruteren. Ook Luxemburg pakte het in verleden zo aan, maar het groothertogdom had een beduidend gelukkiger hand van kiezen, want het wist vijfmaal de overwinning op te eisen.

Zo'n zelfde succes lijkt ver weg, want van de dertien inzendingen werden er maar liefst tien genadeloos afgestraft in de halve finale. Doorzetten loont echter, zo leert Valentina Monetta (samen met Anita Simoncini de enige deelnemer die echt uit San Marino afkomstig is), die drie keer op rij meedeed en pas de derde keer naar de finale doorstoomde met een nummer met de veelzeggende titel Maybe. Monetta deed nog een vierde keer mee (waarmee ze samen met de Belgische zanger Fud Leclerc en de Zwitserse groep Peter, Sue Marc recordhouder qua aantal deelnames is), maar de finale bleef toen weer buiten bereik.

De tekst gaat hieronder verder.

San Marino

Piqued Jacks – Like an animal

San Marino lijkt ook dit jaar weer te opteren voor de poedelprijs. Het is weer zo’n inwisselbaar bandje van jonge knapen, waarbij niet zozeer goede muziek maar eerder enthousiasme de boventoon voert. Dit soort groepjes doet wel vaker mee aan het songfestival (ook Ierland stuurt dit jaar een vergelijkbaar gezelschap), maar die gaan vaak genadeloos kopje onder. Piqued Jacks – zoals op het filmpje te zien is niet bijster enthousiast onthaald in de nationale finale - zal het hoogstwaarschijnlijk na hun optreden op een zuipen zetten in het nachtleven van Liverpool en het is niet onwaarschijnlijk dat de heren dat stiekem een stuk interessanter vinden dan het halen van de finale. Kortom: weinig memorabel.